ពេលវេលាដើរទៅមុខយ៉ាងឆាប់រហ័ស ត្រឹមតែមួយបប្រិចភ្នែកសោះខ្ញុំបានបញ្ចប់ថ្នាក់ទី១២ ហើយក៏កំពុងតែបន្តបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រដែរ។ ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយជាច្រើនដែលខ្ញុំបានបង្កើតជាមួយមិត្តជាច្រើនកាលនៅវិទ្យាល័យតែងតែនៅដិតដាមក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំរហូតមិនភ្លេច។ កាលនៅរៀនខ្ញុំមានមិត្តជិតស្និទ្ធស្នាលម្នាក់ដែលតែងតែទៅណាមកណាជាមួយគ្នា អង្គុយតុក្បែរគ្នាហើយតែងតែចែករំលែករឿងក្នុងចិត្តទៅវិញទៅមក។ មិត្តខ្ញុំម្នាក់នោះជាក្មេងកំព្រាតែគេត្រូវបានផ្ចុងផ្តើមអោយរៀនសូត្រដោយម្តាយមីងរបស់គេ ទោះបីជាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះគេក៏តែរជាមនុស្សរឹងមាំចេះផ្តល់កំលាំងចិត្តដល់ខ្លួនឯងក៏ដូចជាជួយយកអសារអ្នកដ៏ទៃផងដែរ។ ពេលនៅរៀនខ្ញុំតែងតែរប៉ាវគេញ៉ាំអាហាររហូតព្រោះតែជីវភាពមីងរបស់គេក៏មិនធូរធារប៉ុន្មានដែរ ខ្ញុំជួយគេនៅអ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយគេបាន ហើយគេជាមនុស្សម្នាក់ដែលរៀនពូកែបំផុតក្នុងថ្នាក់ អាចនិយាយបានថាគេជាមនុស្សឆ្លាតវ៉ៃក្នុងការសិក្សារ។ ពួកយើងបានបែកគ្នាដោយសារតែគ្រួសារខ្ញុំត្រូវរើរទៅនៅឯសៀមរាប ពួកក៏បានបែកគ្នារហូតមក ជំនាន់នោះពុំទាន់មានអ្នកណាមានទូរស័ព្ទប្រើច្រើនទេ ដូច្នេះទំនាក់ទំនងរបស់ពួកយើងបានកាត់ផ្តាច់ដោយពេលវេលា។ ជាងបីឆ្នាំហើយដែលខ្ញុំមិនដែលបានជួប ឬលឺដំណឹងអ្វីពីមិត្តខ្ញុំម្នាក់នោះ ពេលព្រះដូចជាមិនដាច់មេត្តាដល់មិត្តភាពរបស់ពួកខ្ញុំឡើយ ក្រោយបញ្ចប់ឆ្នាំទី៣ វិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំគេសំរាក់ជាង ២ខែដូច្នេះខ្ញុំក៏មានឪកាសមកលេងភ្នំពេញ។
សួស្តី! ខ្ញុំជីណូកូនកាត់ ថ្ងៃនេះមានរឿងមួយមកនិទានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអោយអានលេងកំសាន្តក្នុងប្លកប្រុសពៅ69។ សាច់រឿងគឺអញ្ចេះទេ ពេលវេលាប្រឡងបាក់ឌុបជិតមកដល់ហើយ ខ្ញុំពិតជាបារម្មណ៏ខ្លាំងណាស់ ព្រោះពេញមួយឆ្នាំរវល់តែដើរឡេងសេរលេមិនរវល់រៀនសោះ ខ្ញុំខ្លាចប្រឡងធ្លាក់ត្រូវប៉ាស្តីអោយហើយមិនបានម៉ូតូនិងទូរសព្ទថ្មីទេ ឬក៏អាចធ្ងន់ធ្ងរគាត់បញ្ជូនខ្ញុំអោយទៅនៅស្រុកមើលចំការវិញជាមិនខានឡើយ។ តែព្រះដូចមានចិត្តសន្តោះដល់ជីណូដល់ហើយ ថ្ងៃមួយជីណូបានទៅផ្ទះបងជីដូនមួយដើម្បីសួរសុខទុក្ខម៉ាក់មីងឈឺ បងជីដូនមួយនែនាំខ្ញុំអោយស្គាល់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ ឈ្មោះរ៉ានីហើយគាត់ជាកូនលោកនាយកប្រធានក្រសួងអប់រំទៀតផង។ ខ្ញុំបានឪកាសសុំលេខទូរសព្ទគាត់ទុកទាក់ទងពេលជិតប្រឡង ក្រោយពីបានណែនាំខ្លួនអោយបងរ៉ានីស្គាល់ហើយគាត់ហាក់ដូចជាចូលចិត្តខ្ញុំខ្លាំងណាស់ មិនដឹងយ៉ាងម៉េចដែរអាចមកពីជីណូសង្ហារពេកក៏មិនដឹង ហេហេហេ! ប្រហែលជា 2-3 ថ្ងៃក្រោយបងរ៉ានីណាត់ខ្ញុំទៅញ៉ាំតែគុជមួយនៅក្បែរសាលាបាក់ទូក។ ដឹងថាគាត់និយាយថាម៉េចអត់? គេនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា៖
ថ្ងៃចុងសប្តាហ៏បានមកដល់ជាថ្មី ពៅនៅផ្ទះមិនដឹងធ្វើអ្វីក៏ខលទៅកម្ម៉ង់ភីស្សារយកមកញ៉ាំនៅផ្ទះ។ 15នាទីក្រោយមកសំលេងកន្តឹងរោទន៏ឡើងគ្រឹងៗ គ្រឹងៗ អីយ៉ា! កម្ម៉ង់បានលឿនដែរតើ ខ្ញុំដើរទៅបើកទ្វារ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលមែនទែន ព្រោះអ្នកដែលយកភីស្សារមកនោះជាមនុស្សខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ជិតដិតខ្លាំងជាទីបំផុតនិយាយអោយចំគេគឺជាសង្សារចាស់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានហៅគេមកចូលលេងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ៖
