ខ្ញុំឈ្មោះ ទី ជាបុគ្គលិកក្នុងស្ថាបន័អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយស្ថិតក្នុងទីរួមខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ រាល់ថ្ងៃចុងសប្តាហ៏ខ្ញុំតែងតែត្រលប់មកផ្ទះនៅទីក្រុងភ្នំពេញដើម្បីជួបជុំបងប្អូន ហើយត្រលប់ទៅវិញនៅពេលព្រឹកថ្ងៃផ្តើមសប្តាហ៏បន្ទាប់។ ថ្ងៃអាទិត្យនេះលោកពូនៅឯខេត្តគាត់មកលេងភ្នំពេញ និងសួរសុខទុក្ខលោកយាយផង ថ្ងៃនោះជួបជុំបងប្អូន និងលោកពូផឹកស៊ីតិចតួចប៉ុន្តែខ្ញុំដាក់ជ្រុលងើបទៅឡានក្រុងស្ទើរតែមិនទាន់។ មានអារម្មណ៏ថាគេងមិនឆ្អែតសោះ ព្រោះយប់មិញដាក់ជ្រុលហើយគេងយប់ជ្រៅទៀត។ ទិញសំបុត្ររួចហើយខ្ញុំក៏ឡើងលើឡានរកលេខកៅអីអង្គុយ រកឃើញហើយមិនចាំយូរខ្ញុំក៏រៀបរបស់របរដាក់ក្នុងទូឥវ៉ាន់រួចក៏អង្គុយសម្ងំគេងបន្តិចទៀត។ កំពុងតែថ្មេចភ្នែកគេងមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង ក៏មានប្រុសសង្ហាម្នាក់មកអង្គុយក្បែរ។ ម្នាក់នោះសង្ហាដល់ហើយ មុខសម៉ត់ខៃ ច្រមុះស្រួចដូចសេក ពុកចង្ការរុយៗអូសទៅដល់គល់ត្រចៀក បបូរម៉ាត់ក្រហមព្រឿងដូចឡើងឈាម មាឌធំរាងខ្ពស់ សាច់ដុំដុះចេញជាកង់ៗតាមអាវ ស្លៀកខោខ្លីត្រឹមជង្គង់ពណ៌ស្លាទុំចាស់ ពេលអង្គុយក្បែរខោខើចលើបន្តិចឃើញចុងភ្លៅសរដូចសំឡី កំផួនជើងឡើងសាច់ដុំដូចត្រយោងចេកហើយដោះរោមរុយៗ (ខ្ញុំចូលចិត្តណាស់មនុស្សមានរោមអញ្ចឹងៗ)។
Friday, May 31, 2013
និស្ស័យស្នេហ៏ចៃដន្យ
“សុំទោសពូ! សុំទោសពូ! ខ្ញុំអឺ...!ខ្ញុំមិនប្រយត្នជិះបុកម៉ូតូពូឯងបែកស្តុបមួយចំហែងហើយអឺ....ចាំខ្ញុំអឺ...ចាំខ្ញុំសងលុយពូណា! ខ្ញុំសុំទោសមែនខ្ញុំគ្មានចេតនាទេ”
រៀបរាប់សុំទោសគេឡើងញ៉ាប់ឆ្អេក តែគេវិញមើលខ្ញុំលើក្រោម មិនខ្វល់សំដីសុំទោសរបស់ខ្ញុំឡើយ។ គាត់ដើរមកជិតហើយលើកដៃខ្ញុំឡើង ហើយនិយាយ៖
”ប្អូន! ប្អូនឯងរលាត់កែងដៃហើយ”
ពេលនោះខ្ញុំមើលកែងដៃខ្លួនឯងហើយស្រែក៖
”អូយ! ខ្ញុំខ្លាចណាស់ពូ! ដៃខ្ញុំមានឈាមទៀតពូ! ពូជួយខ្ញុំផងតើដៃខ្ញុំកើតអីឬអត់ហ្នឹង?”
ពេលនោះភ័យពិតមែនព្រោះមិនដែលដួលម៉ូតូទេ ហើយខ្ញុំជាមនុស្សខ្លាចឈាមលេខមួយហើយ ពេលហ្នឹងភ័យពេកចង់យំមុខគេទៀត។
គាត់និយាយថាខ្ញុំមិនអីទេរួចហើយគាត់គ្រាខ្ញុំចូលផ្ទះគាត់ជួយលាងរបួសហើយរុំបង់អោយទៀត៖
“ដៃប្អូនមិនអីទេណា វាគ្រាន់តែរលាត់ដាចបន្តិចប៉ុណ្ណោះ
ហើយប្អូនជិះម៉ូតូយ៉ាងម៉េចបានជាមកបុកបងចឹង?”
Subscribe to:
Posts (Atom)